Historia kościoła w Sarbiewie

Parafia Sarbiewo powstała prawdopodobnie w XIII wieku. Pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z roku 1411. Dokumenty wizytacyjne z 1693 roku podają, że ówczesny kościół był drewniany, pod wezwaniem świętego Stanisława, konsekrowany w 1522 roku. Akta wizytacyjne podają również, że kościół ten miał dobudowane dwie kaplice, liczył sześć ołtarzy i był bardzo zniszczony.

Według akt z roku 1775 staraniem Młockiego - stolnika ziemi Wyszogrodzkiej kościół został gruntownie wyremontowany około 1757 roku. Wtedy wystawiono sygnaturkę i prawdopodobnie zmieniono pokrycie dachu. Na początku XIX wieku kościół był na tyle zniszczony, że w latach 1825 - 1838, nabożeństwa odprawiano w kaplicy w Smardzewie. Na przeprowadzenie remontu, ks. Ignacy Wierucki, ówczesny proboszcz sprzedał część naczyń liturgicznych za 1376 złotych polskich. Remont ten został udokumentowany napisem na belce sufitowej w prezbiterium: „R 1838 reperowany Kosiński cieśla". Ks. Gawarecki podaje, że kościół w Sarbiewie miał wówczas sześć okien, trzy ołtarze ( nie sześć jak w 1693r.), nie było też bocznych kaplic. Ostatni remont dotyczył chyba tylko więźby dachowej i poszycia dachowego. W latach 1859 - 1862 prowadzono dalej prace remontowe pod kierunkiem budowniczych Wojciecha Wodzyńskiego i Jaroszewicza. Wtedy ściany kościoła wzmocniono lisicami i oszalowano.

W czasie kolejnego remontu przeprowadzonego w latach 1908 -1912 dobudowano kruchtę zachodnią, zmieniono okna z prostokątnych na półkoliście zamknięte u góry, przykryto kościół blachą ocynkowaną, pomalowano wnętrze świątyni. W roku 1962 kościół zelektryfikowano położono nową podłogę i pomalowano. W roku 1981 rozpoczęto kolejny remont generalny kościoła. W ramach tego remontu prowadzonego pod opieką ks. Stanisława Czyża kościół podniesiono, wymurowano podmurówkę kamienną, wymieniono podwaliny, wykonano flekowanie i impregnację ścian i więźby dachowej, odeskowano kościół wewnątrz i na zewnątrz, przykryto dach blachą cynkową, zrobiono nowy sufit, podłogę w prezbiterium, zrobiono nowe okna przywracając im pierwotny kształt, przywrócono belkę tęczową z rzeźba Chrystusa ukrzyżowanego. W 1999 roku kościół zaimpregnowano, natomiast w roku 2001 wyposażono go w ławki i nowe konfesjonały. Rok później wyremontowano posadzkę w prezbiterium, wymieniono instalację elektryczną i nagłośnienie.

Budowa i stan kościoła

Kościół drewniany konstrukcji zrębowej wzmocnionej lisicami na podmurówce kamienno - cementowej, nawa na planie prostokąta o ściętych od zachodu narożach, Prezbiterium węższe zamknięte trójboczną zakrystią, nad którą loża otwarta ku prezbiterium. Przy nawie od zachodu i południa kruchty. Wnętrze rozdzielone na nawy trzema parami słupów, przykryte płaskim stropem belkowym. Chór muzyczny z balustradą tralkową, wsparty na dwóch słupach. Okna prostokątne. Dachy dwuspadowe kryte blachą cynkową, na kalenicy wieżyczka na sygnaturkę, ośmioboczna ażurowa ostrosłupowa. Długość kościoła 25,38m. 2,90m, (kruchta) Szerokość 11,10 m. (nawa) i 9,10 m. (prezbiterium).

Ołtarze

Ołtarz wielki - neobarokowy - pocz. XX wieku z użyciem późnobarokowych fragmentów i rzeźb z ok. połowy XVIII w. świętych Stanisława i Mikołaja po bokach, oraz aniołków na odcinkach gzymsu. W polu głównym obraz Matki Boskiej Śnieżnej z początku XVIII w., a za nim św. Stanisława biskupa i męczennika. U góry obraz św. Kazimierza Królewicza.

Ołtarze boczne - eklektyczne o bliźniaczej budowie. Po bokach dwie kolumny podpierają gzyms. Między nimi obraz główny, zamknięty górą trzema bokami ośmioboku. Na gzymsie skromny szczyt. W szczycie obraz w owalu. W zwieńczeniu szczytu krzyż. W ołtarzu północnym św. Antoni z dzieciątkiem na reku, w ołtarzu południowym Matka Boża Częstochowska.

Dzwonnica

Dzwonnica - wzniesiona w XVIII wieku. Drewniana konstrukcji słupowej, oszalowana, czworoboczna z przeźroczami w górnej strefie ścian, dach namiotowy, kryty blachą. W dzwonnicy jest jeden dzwon ok. 500 kg. wagi, przywieziony z Gorzowa w 1945r. Dzwonnica została gruntownie wyremontowana pod koniec XX wieku pod kierownictwem ks. Edmunda Antczaka.

Cmentarz grzebalny

Cmentarz grzebalny - zajmuje obszar 1.03 ha, ogrodzony żelaznym płotem na podmurówce cementowej, brama w stylu ogrodzenia z 1976 roku. Na cmentarzu jest 58 zabytkowych pomników.

Księgi metrykalne

Chrztów od 1910 r.
Ślubów od 1908 r.
Zgonów od 1913 r.

Miejscowości należące do parafii

Arcelin, Budy Radzymińskie, Ćwiklin, Ćwiklinek, Dłużniewo, Galomin, Galominek, Galominek Nowy, Jarocin, Pawłowo, Sarbiewo, Szymaki, Wola Dłużniewska, Wola Folwark